Je zal vandaag maar scholier zijn. Goede kans dat je ouders dan van de patatgeneratie zijn, geboren tussen 1970 en 1985. Die wordt beschreven als de laatste generatie die opgroeide zonder internet, in een periode van economische groei. Wie in die periode werd geboren, is opgevoed zonder dwang en al te veel verplichtingen. Tja, en nu zijn zij ouders van pubers. En hebben ze de natuurlijke drang om het beter doen dan hun eigen ouders. Dus weg met de vrijblijvendheid, en leve Magister! Magister? Een app die op heel veel scholen gebruikt wordt en waarmee je als ouder Big Brother wordt: je kunt alles zien wat je kind op school uitspookt. Meten is weten. Roosterwijziging? Te Laat? Gespijbeld? Allemaal zichtbaar. En erger nog: al je cijfers worden erop gezet. Dus haal je een 4 voor je proefwerk? Dikke kans dat je moeder het eerder weet dan jijzelf. Jij krijgt het immers pas in de eerstvolgende les te horen (als je niet toevallig dat uur met een groep leeftijdsgenoten in de dichtstbijzijnde Albert Heijn koolhydraten aan het scoren bent, en boomers voor de voeten loopt).
Het is geen toeval dat juist een Montessori Lyceum in Zeist (het ‘Jordan’) tot het inzicht kwam dat al die controle en de daaruit voortvloeiende prestatiedruk eerder leidt tot stress dan tot betere prestaties. Na een proef van twee maanden waarin ouders de toegang tot Magister werd ontzegd, zijn leraren, leerlingen en zelfs 90% van de ouders positief over de uitkomsten. Maar dat is Zeist, en Montessori. Landelijk blijkt de meerderheid van de ouders niet gecharmeerd te zijn van het wegvallen van hun toegang tot Magister. Dat lijkt vreemd, juist omdat die generatie zelf de voordelen heeft ervaren van een opvoeding met veel vrijheid. Waarom is het dan zo moeilijk om de controle los te laten? Waarschijnlijk omdat loslaten nooit gemakkelijk is. Tot hun 12e jaar worden kinderen vooral door hun ouders opgevoed. Daarna richten ze zich veel meer naar hun leeftijdgenoten. Erbij horen wordt superbelangrijk. Daarom hangen ze ook altijd in groepjes rond.
Voor ouders is het abrupte verlies van invloed vanaf de middelbare school lastig. Juist omdat ze willen dat hun kind gelukkig is en niet buiten de groep valt, of erger nog, in de verkéérde groep terechtkomt. Magister geeft dan een vals gevoel van controle over tenminste één belangrijk aspect van het leven van hun tieners. Maar ze zien over het hoofd dat ze hun werk al gedaan hebben, in de eerste twaalf jaar van hun kind. Nu moeten ze alleen nog maar zorgen dat hun pubers zich bij hen thuisvoelen, hun wat vertrouwen geven en dat terugkrijgen, zodat ze uit zichzelf (op een gepast moment, bijvoorbeeld na een voldoende) die 4 opbiechten. Meer kun je niet doen, en het mooie is dat dat dus ook niet hoeft.