Heel vriendelijk van de Volkskrant, om hun publicatie over DWDD uit te brengen, net als ik bezig ben met mijn eerste blog! Er is al veel te veel over geschreven en gezegd, maar ik kan het niet laten: hoe kan het dat iemand die zo aardig, enthousiast, erudiet en charmant is tegelijk óók zo’n hufter kan zijn, achter de schermen? ‘Het is champions league, topsport’ is een veel gebruikt argument. Dan denk ik meteen aan turncoaches die hun pupillen stelselmatig geestelijk mishandelen. Kun je alleen topsport bedrijven in een angstcultuur? Natuurlijk niet; er zijn genoeg voorbeelden van het tegendeel (denk aan Bert van Marwijk met het Nederlands elftal in 2010). Het is eerder andersom: in topsport komt het snel voor dat er één persoon, de coach, de absolute baas is. Bij onvoldoende tegengas en bij succes is het verleidelijk om te gaan denken dat jíj degene bent die de geheime sleutel heeft tot succes. Power corrupts, and absolute power corrupts absolutely. Uiteindelijk leidt dit tot een zelfvernietigende machts-onbalans. Niemand durft meer met nieuwe ideeën te komen uit angst afgeschoten te worden, en zodoende zie je steeds dezelfde gasten aan tafel, waardoor het programma slechter, niet beter wordt. Maar ook in de Nederlandse cultuur, die toch doordesemd is van een sterk wantrouwen tegen absolute leiders of sterren (‘doe maar gewoon’) komt dit dus voor zodra er geen tegengas meer gegeven wordt. Dus als je in een leidinggevende positie zit: organiseer je eigen tegengas. Dat maakt je een sterkere leider, en leidt tot een beter resultaat. Zonder wrijving geen glans. En mocht je ervan overtuigd zijn dat alleen jíj een zaak tot het goede eind kan brengen, dan is het waarschijnlijk al te laat…